وجه مشترک چاپگرهای سهبعدی
ساختار لایهلایه و کاربست یک طراحی سهبعدی کَد در این چاپ اساساً همان دو چیزی است که چاپ سهبعدی را نهتنها از چاپهای دیگر که دوبعدی هستند، بلکه از تمامی شیوههای سنتیِ تولید اجسام متمایز میکند. برای ساخت یک جسم توسط چاپگر سهبعدی صدها و بلکه هزاران لایه بر روی یکدیگر سوار میشوند تا فرم نهایی شکل بگیرد و در مرتفعترین نقطهٔ راستای عمودیاش تکمیل شود. به این فرایند تولید افزایشی گفته میشود. توسط نرمافزارهای کَد، مهندسان مدل رایانهای سهبعدی حجم موردنظر را آماده میکنند، تا با چاپگر سهبعدی ساخته شود. این مدل برای ماشین به برشهای متعدد دوبعدی ترجمه میشود و ـ مبتنی بر یک دستورالعمل ـ به چاپگر گفته میشود که مادهٔ اولیه را دقیقاً در کدام مناطق هر یک از لایههای متوالی پر کند.
در واقع این واژهٔ تولید افزایشی | additive manufacturing است که این روش تولید را از تمامی متدهای تولید سنتی جدا کردهاست. متد چاپ سهبعدی بهنحوی است که لایههایی با دقت کسری از میلیمتر را بهصورت بخش بخش میسازد در حالی که متدهای سنتی تماماً بر اساس برادهبرداری یا قالبریزی و ریختهگری بودهاند و خود کلمهٔ «manufacturing» ریشهٔ لغوی در زبان فرانسوی دارد که به معنای «با دست ساخته شده» است.
در روشهای سنتی که ذکر شد محدودیتها و معایب بسیاری دیده میشود. مثلاً در روش برادهبرداری که از یک قطعهٔ بزرگتر به جسم نهایی میرسند؛ معمولاً ۹۰٪ از ماده هدر میرود، که هزینهٔ زیادی برای تولیدکننده و درنتیجه مصرفکننده خواهد داشت. در مقابل ایدهٔ چاپ سهبعدی لایهها را بر روی هم میسازد و هدررفت کمتری مادهٔ اولیه خواهیم داشت، بهصورت خودکار انجام میشود و دقت بالایی نیز دارد.
چاپ سهبعدی یک فناوری توانمند است که طراحان را تحریک و تشویق میکند و به آنها آزادی طراحی بیسابقهای میدهد و این در حالی است که این فرایند ابزار کمتری نیاز دارد و نتیجتاً باعث کاهش هزینههای سنگین میشود. همچنین بهوسیلهٔ این فناوری قطعات را میتوان بهطور خاص طراحی کرد و نیازی به مونتاژ با هندسه و ویژگیهای پیچیده برای دستگاه نیست.
این فناوری همچنین بهعنوان یک فناوری با مصرف بهینه انرژی ظهور کردهاست و همچنین هیچگونه آلودگیای برای محیط زیست ندارد. با استفاده از مواد استاندارد طول عمر قطعات بیشتر میشود، وزن آنها کاهش مییابد و در عین حال استحکام بالا میرود.
منبع : ویکیپدیا